CZYM SĄ DOKTRYNY SERCA?
Aby zrozumieć doktryny serca, musimy zrozumieć kim jest jedyny prawdziwy i żywy Bóg. W miarę poznawania tych nauk, powinno zmieniać się nasze życie. “Głosimy tedy, jak napisano: Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do serca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy go miłują. Albowiem nam objawił to Bóg przez Ducha; gdyż Duch bada wszystko, nawet głębokości Boże” 1Kor.2:9-10.
Analizując doktryny serca przekonamy się, że Bóg jest miłością: “A myśmy poznali i uwierzyli w miłość, którą Bóg ma do nas. Bóg jest miłością, a kto mieszka w miłości, mieszka w Bogu, a Bóg w nim” 1Jan.4:16, co jest podstawową nauką. Miłość ta przejawia się w Jego Synu, Jezusie, który jest przez wielu odrzucany.
“Jeśli kto nie miłuje Pana, niech będzie przeklęty! Marana tha” 1Kor.16:22.
Poznawszy Bożą miłość, będziemy chcieć stawać się prawymi, przejawiając sprawiedliwość większą niż ta, którą wykazywali uczeni w Piśmie w czasach Jesusa: “Albowiem powiadam wam: Jeśli sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do Królestwa Niebios” Mat.5:20. Miłość ta niesie ze sobą samokontrolę, zwłaszcza nad gniewem (Mat.5:22). W końcu zaś, jednym z największych przejawów miłości jest umiejętność przebaczenia, gdy zostaniemy przez kogokolwiek skrzywdzeni (Mat.6:9-15,18:27-35). Te doktryny serca rozwijane są w czasie rozważania głębokich rzeczy Bożych.
A u tych wszystkich wierzących było jedno serce i jedna dusza” Dz.Ap.4:32.
Więcej o czystym sercu przeczytasz w artykule:
MIŁOSĆ DO BOGA
Mówiąc o doktrynach serca, jedną z pierwszych cech jaka przychodzi na myśl, jest miłość. Werset 1Kor.16:22 w przekładzie Rotherham brzmi: “Jeśli kto szczerze nie miłuje Pana, niech będzie anatema, to jest przeklęty”.
Apostoł Paweł rozumiał, że największym wyrazem miłości był przykład Jezusa Chrystusa. Powszechnie znanym jest werset z Ewangelii: “Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” Jan.3:16. Bóg tak umiłował swe ludzkie stworzenie, że gotów był pozwolić, aby Jego “jednorodzony Syn” ofiarował siebie i dał ludzkości możliwość zmartwychwstania i życia. To pokazuje, czym w rzeczywistości jest miłość: “I chodźcie w miłości, jak i Chrystus umiłował was i siebie samego wydał za nas jako dar i ofiarę Bogu ku miłej wonności” Efez.5:2.
Św. Paweł wiedział, że nauczanie czegokolwiek innego niż Bożej miłości spotkałoby się z “anatemą”, przekleństwem. “Ale choćbyśmy nawet my albo anioł z nieba zwiastował wam ewangelię odmienną od tej, którą myśmy wam zwiastowali, niech będzie przeklęty! Jak powiedzieliśmy przedtem, tak i teraz znowu mówię: Jeśli wam ktoś zwiastuje ewangelię odmienną od tej, która przyjęliście, niech będzie przeklęty!” Gal.1:8-9.
Więcej o Bogu przeczytasz w artykule:
MYŚLI SERCA
Brak miłości względem Jezusa byłby odrzuceniem miłości Bożej, którą Bóg chce, abyśmy zrozumieli. Pisze o tym apostoł Jan: “Po tym poznaliśmy miłość, że On za nas oddał życie swoje; i my winniśmy życie oddawać za braci” 1Jan.3:16. Wyrażanie miłości jest na tyle istotne, że Jezus uczynił z tego przykazanie: “Takie jest przykazanie moje, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem. Większej miłości nikt nie ma nad tę, jak gdy kto życie swoje kładzie za przyjaciół swoich” Jan.15:12-13. Zasadą płynącą z nauczania Jezusa jest to, aby dostrzegać innych w naszym życiu i stawiać ich przed naszymi własnymi sprawami. Nasza miłość względem innych przejawia się w naszych czynach i motywach serca: “Człowiek dobry z dobrego skarbca serca wydobywa dobro, a zły ze złego wydobywa zło; albowiem z obfitości serca mówią usta jego” Łuk.6:45.
Ewangelista Mateusz pokazuje, jakie pragnienia powinny przepełniać nasze serca: “Ale gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie podkopują i nie kradną. Albowiem gdzie jest skarb twój tam będzie i serce twoje” Mat.6:20-21. Greckie słowo przetłumaczone jako “serce”[1] w przenośni wskazuje na myśli lub uczucia. Jezus wyjaśnił to w prosty sposób: “Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej, i z całej siły swojej” Mar.12:30.
Rozwiniecie tego rodzaju miłości wymaga studiowania Słowa Bożego. Tylko w ten sposób można zrozumieć, na czym polega miłość do Boga: “Bo Słowo Boże jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić zamiary i myśli serca” Hebr.4:12.
Więcej o Bożej mądrości przeczytasz w artykule:
PRAGNIENIE SPRAWIEDLIWOŚCI
Zrozumienie miłości niesie ze sobą pragnienie sprawiedliwości. Sprawiedliwość istniała w czasach Jezusa, jednakże pokazuje nam różnicę pomiędzy sprawiedliwością Bożą, a własną: “Albowiem powiadam wam: Jeśli sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do Królestwa Niebios” Mat.5:20.
Apostoł Paweł tłumaczy, jakiej to sprawiedliwości poszukiwali uczeni w Piśmie: “Daję im bowiem świadectwo, że mają gorliwość dla Boga, ale gorliwość nierozsądną; bo nie znając usprawiedliwienia, które pochodzi od Boga, a własne usiłując ustanowić, nie podporządkowali się usprawiedliwieniu Bożemu” Rzym.10:2-3. Zacytujmy także dodatkowe wyjaśnienia: “Lecz więcej jeszcze, wszystko uznaję za szkodę wobec doniosłości, jaką ma poznanie Jezusa Chrystusa, Pana mego, dla którego poniosłem wszelkie szkody i wszystko uznaję za śmiecie, żeby zyskać Chrystusa i znaleźć się w nim, nie mając własnej sprawiedliwości, opartej na zakonie, lecz tę, która się wywodzi z wiary w Chrystusa, sprawiedliwość z Boga, na podstawie wiary” Filip.3:8-9.
Św. Paweł wywodzi, że Boża sprawiedliwość rozwijana jest przez wiarę opartą na Jezusie: “Bo usprawiedliwienie Boże w niej bywa objawione, z wiary w wiarę, jak napisano: A sprawiedliwy z wiary żyć będzie” Rzym.1:17.
Działanie wiary pomaga nam rozumieć Bożą sprawiedliwość i realizować ją w naszym życiu: “Albowiem sercem wierzy się ku usprawiedliwieniu, a ustami wyznaje się ku zbawieniu” Rzym.10:10.
Więcej o Bożym prawie przeczytasz w artykule:
PRZEBACZENIE W MIEJSCE GNIEWU
Gdy zrozumiemy Bożą miłość, wówczas zdamy sobie sprawę z konieczności rozwoju samokontroli. Jezus wskazał na wagę kontrolowania gniewu: “A Ja wam powiadam, że każdy, kto się gniewa na brata swego, pójdzie pod sąd” Mat.5:22. Słowa te potwierdza Apostoł Paweł: “Gniewajcie się, lecz nie grzeszcie; niech słońce nie zachodzi nad gniewem waszym” Efez.4:26. Wiedział on, że wszyscy znamy uczucie gniewu, ale radził, abyśmy nie trwali w nim ponieważ prowadzi ono do grzechu. Zdawał sobie sprawę z tego, że mógł kontrolować gniew przez przebaczenie. Gdy zatem napominał, jak w przypadku braci w Koryncie, czynił to w sposób pełen zbudowania, miłości: “Od dawna myślicie, że się przed wami usprawiedliwiamy. Lecz my mówimy w obliczu Boga w Chrystusie. To wszystko zaś, umiłowani, służy zbudowaniu waszemu” 2Kor.12:19.
Złość może być niszczycielską siłą i nie stanowi przykładu naszej wzajemnej miłości, w związku z czym musimy wykazywać się samokontrolą. Zgodnie z nauką Jezusa, przebaczanie jest niezbędne. Słowa Mat.6:9-15 opisują zasadę przebaczania w Modlitwie Pańskiej, a Mat.18:23-35 pokazują jej zastosowanie w przypowieści o niemiłosiernym słudze. W tym porównaniu sługa nie wyciągnął żadnych wniosków z przebaczenia, jakie mu zostało okazane: “Wtedy przywołał go pan jego i rzekł mu: Sługo zły! Wszystek tamten dług darowałem ci, boś mnie prosił. Czy i ty nie powinieneś był zlitować się nad współsługą swoim, jak i ja zlitowałem się nad tobą? (…) Tak i Ojciec mój niebieski uczyni wam, jeśli każdy nie odpuści z serca swego bratu swemu” Mat.18:32-33,35.
Więcej o czynieniu dobrze przeczytasz w artykule:
PRZEBACZENIE MUSI BYĆ Z SERCA
Przebaczenie musi pochodzić z serca. “Miejcie się na baczności. Jeśliby zgrzeszył twój brat, strofuj go, a jeśli się upamięta, odpuść mu. A jeśliby siedemkroć na dzień zgrzeszył przeciwko tobie, i siedemkroć zwrócił się do ciebie, mówiąc: Żałuję tego, odpuść mu” Łuk.17:3-4. “Wtedy przystąpił Piotr do niego i rzekł mu: Panie, ile razy mam odpuścić bratu memu, jeżeli przeciwko mnie zgrzeszy? Czy aż do siedmiu razy? Mówi mu Jezus: Nie powiadam ci: Do siedmiu razy, lecz do siedemdziesięciu siedmiu razy” Mat.18:21-22.
Jezus uczył, że przebaczenie wymaga cierpliwości ze strony osoby, która przebacza. Wskazał, że osoba której udzielone zostaje przebaczenie może się nie zmienić. Jeżeli znowu nas urazi, wówczas należy ją napomnieć w pełen miłości, budujący sposób i należy znowu jej przebaczyć. Jeżeli zrozumiemy miłość Bożą i rozwiniemy Bożą sprawiedliwość, wówczas zademonstrujemy przykład samokontroli, kiedy ktoś przeciwko nam zgrzeszy. Przez przebaczanie uczymy się uwielbiać Boże imię. Taki właśnie przykład zostawił nam Szczepan: “A padłszy na kolana, zawołał donośnym głosem: Panie, nie policz im grzechu tego. A gdy to powiedział, skonał” Dz. Ap.7:60.
Przebaczenie ma często zastosowanie gdy zgrzeszymy przeciwko Bogu i mamy potrzebę pokuty i proszenia Go o Jego łaskę. “Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości” 1Jan.1:9. Jeżeli czynimy coś, co nie pozostaje w harmonii z boskimi zasadami, musimy udać się do Boga w modlitwie i prosić Go o przebaczenie.
Więcej o przebaczeniu przeczytasz w artykule:
[Q&A]#8 Jakie lekcje wypływają z wyrzutów sumienia braci Józefa?
NAŚLADOWANIE JEZUSA NASZYM OBOWIĄZKIEM
Błogosławiąc naród król Salomon wskazał na wagę rozpoznania grzechu, odwrócenia się od niego i proszenia o przebaczenie. Zauważył on, że przez przebaczenie można nauczać tych wszystkich, którzy pragną poznać sprawiedliwość:
“Gdy niebiosa będą zamknięte i nie będzie deszczu, dlatego że zgrzeszyli przed tobą, lecz potem będą się modlić na tym miejscu i wyznawać twoje imię, i odwrócą się od swojego grzechu, gdyż ich poniżyłeś, to Ty usłysz to w niebie i odpuść grzech twoich sług i twojego ludu izraelskiego, bo Ty uczysz ich drogi dobrej, jaką mają kroczyć; a potem spuścisz deszcz na twoją ziemię, którą dałeś twojemu ludowi w dziedziczne posiadanie, a gdy nastanie głód w ziemi i gdy przyjdzie zaraza, śnieć, rdza, szarańcza, gdy jego nieprzyjaciel udręczy go w którymś z miast jego ziemi, gdy nastanie jakakolwiek plaga, jakakolwiek choroba, wtedy wszelką modlitwę, wszelkie błaganie, jakiekolwiek wypowie poszczególny człowiek lub cały twój lud izraelski, kto tylko odczuje to w swoim sercu jako cios i wzniesie swoje dłonie ku temu przybytkowi, ty racz wysłuchać w niebie, w miejscu, gdzie mieszkasz, i odpuścić, i wkroczyć, i dać każdemu według wszystkich jego postępków, Ty bowiem znasz jego serce, gdyż Ty jedynie znasz serca wszystkich synów ludzkich, aby się ciebie bali po wszystkie dni swojego życia w ziemi, którą dałeś naszym ojcom” 1Król.8:35-40.
Tak jak Izrael identyfikował swoje grzechy i zmieniał serca, tak i my musimy rozpoznawać swoje grzechy. Oznacza to prowadzenie życia pełnego nauki i posłuszeństwa w wykonywaniu woli Bożej. Jezus wyjaśnił to mówiąc: “I powiedział do wszystkich: Jeśli kto chce pójść za mną, niechaj się zaprze samego siebie i bierze krzyż swój na siebie codziennie, i naśladuje mnie” Łuk.9:23.
Więcej o naśladowaniu Jezusa przeczytasz w artykule:
PODSUMOWANIE
Oto niektóre praktyczne doktryny, których wymaga Biblia:
“Jeśli kto nie miłuje Pana, niech będzie przeklęty! Marana tha” 1Kor.16:22.
“Kto nie dźwiga krzyża swojego (…) nie może być uczniem moim” Łuk.14:27.
“Albowiem powiadam wam: Jeśli sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do Królestwa Niebios” Mat.5:20.
“Każdy, kto się gniewa na brata swego, pójdzie pod sąd” Mat.5:22.
“A jeśli nie odpuścicie ludziom, i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień waszych” Mat.6:15.
Doktryny serca budowane są na miłości. Szukając miłości uczymy się o Bożej sprawiedliwości. Wzrastamy w wierze i w podobieństwie do Jego charakteru, naśladując wzór zostawiony nam przez Jezusa. Musimy wówczas podjąć nasz krzyż i codziennie iść za Mistrzem. Przykład Jezusa pokaże nam jak rozwijać samokontrolę, w szczególności nad gniewem. Właśnie tutaj uczymy się przebaczać. W miarę jak będziemy rozwijać te cechy przekonamy się, że istnieją inne doktryny serca, których musimy się nauczyć. Przez wszystkie te nauki i doświadczenia, zrozumiemy głębokie rzeczy Boże.
“Synu mój, daj mi swoje serce, a twoje oczy niechaj strzegą moich dróg!” Przyp.23:26.
[1] Słowo przetłumaczone tu jako serce to “Kardia” (Strong 2588):
https://www.blueletterbible.org/lang/lexicon/lexicon.cfm?Strongs=G2588&t=KJV
