„Tak powiesz domowi Jakuba i to oznajmisz synom Izraelskim: Wy widzieliście co uczyniłem Egipcjanom, jak nosiłem was na skrzydłach orlich i przywiodłem was do siebie. A teraz jeśli pilnie będziecie słuchać głosu mojego i przestrzegać mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich ludów, bo moja jest cała ziemia. A wy będziecie mi królewskim kapłaństwem i narodem świętym. Takie są słowa, które powiesz synom Izraelskim” 2Moj.19:3-6

Izrael- naród o historii sięgającej już ok. 4000 lat, którego początki zaczynają się od zawarcia przymierza Boga z Abrahamem. Po próbie wiary Abrahama z ofiarowaniem Izaaka, Bóg obiecał Abrahamowi liczne potomstwo (1Moj.22:15-17). Abraham nie doczekał się wypełnienia tej obietnicy. Czytając dalsze losy historii dowiadujemy się, że dopiero na prawnuku Abrahama- Jakubie zaczęły wypełniać się obietnice. Bóg zmienił imię Jakubowi właśnie na Izrael (1Moj.32:28).

Dla Boga jest to naród szczególny, naród według obietnicy. Izrael jest tak wyjątkowym narodem, że Bóg nazywa go swoim synem „Tak mówi Pan: moim synem pierworodnym jest Izrael” 2Moj.4:22. Choć wielokrotnie w historii Izraelici odwracali się od Boga, to On nie opuszczał ich.  Bóg cudownie wyprowadził z Egiptu, ratował z różnych niewoli, ale także karał za nieposłuszeństwa wobec Niego. Tak jak w relacji ojca z synem- błogosławieństwa ale także i kary.

HISTORIA

Po wyjściu z Egiptu z niewoli, Bóg prowadził naród po pustyni. Szacuje się, że Egipt opuściło ponad 1 milion ludzi. Po ulepieniu cielca podczas nieobecności Mojżesza, Bóg ukarał Izraelitów, co skończyło się śmiercią wielu ludzi. Wędrówka do Ziemi Obiecanej trwała 40 lat. Po wejściu do Kanaanu i wybiciu okolicznych narodów, ziemia została podzielona między 12 pokoleń wywodzących się od 12 synów Jakuba. Burzliwy czas, czas sędziów wyglądał tak, że naród co chwilę za odstępstwo od Boga popadał w niewolę okolicznych ludów, prosił Boga o pomoc, a sędziowie pod natchnieniem Bożym ratowali Izraela z opresji. Mimo wszystko Izrael nie uczył się na błędach.

Późniejsze czasy to rządy królów. Izrael zapatrzony na inne narody chce mieć króla. Mimo, że Bóg od początku ich prowadził, pomagał i błogosławił, to oni chcą mieć widzialnego króla. Izrael wzgardził Bogiem w tym momencie (1Sam.8:7). Prośba została spełniona. Pierwszym królem nad Izraelem został Saul. Po nim Dawid, aż w końcu Salomon, jego syn. To za czasów Salomona powstaje świątynia, która stała się ważnym punktem państwa. Ale po śmierci Salomona dobre czasy zaczynają się oddalać od narodu. Następuje podział królestwa na królestwo Judy, które utworzyło się z 2 plemion (Judy i Beniamina), oraz królestwo Izraela powstałe z pozostałych 10 zbuntowanych plemion. Władza w obu królestwach szybko się zmieniała. Ale to królestwo Izraela było to gorsze i za czasów króla Ozeasza zostaje podbite wcześniej przez króla Asyryjskiego według szacunków ok. roku 722 p.n.e (2Król.17). Królestwo Judy było stabilniejsze, władza wywodziła się z linii Dawida. Tutaj możemy znaleźć przykłady dobrych królów (Asa, Joasz, Hiskiasz, Jozjasz). Ale i królestwo Judy doczekało się swojego upadku. Za czasów króla Sedekiasza zostało podbite przez króla Babilońskiego ok. roku 586 p.n.e. Wtedy to zostało zburzone Jeruzalem wraz ze świątynią, a ludność została przesiedlona i uprowadzona do niewoli (2Król.25). Za zło, które uczynił ten naród, za złamanie przymierza, Bóg postanowił go ukarać „70 letnią niewolą Babilońską”. „I będzie ta wszystka ziemia spustoszeniem i zdumieniem, a służyć będą te narody królowi Babilońskiemu siedemdziesiąt lat” (Jer.25:4). Król Asyryjski i Babiloński posłużyli jako Boże narzędzia kary wobec Izraela (Izaj.10:5, Jer.27:6). W okresie niewoli prorocy tacy jak Ezechiel, Daniel, Jeremiasz, Zachariasz, Abakuk i Malachiasz, otrzymywali proroctwa o powrocie Izraelitów do Jerozolimy wypełniające się w niedalekim czasie ale także odnoszące się do czasów współczesnych. Do tych proroctw przejdziemy w dalszej części rozważań.

Po wielu latach utęsknienia za swoją ojczyzną, gdzie leżały mury świątyni poświęconej Panu Bogu, nadeszła możliwość powrotu do ojczyzny, dzięki edyktowi wydanemu przez króla perskiego Cyrusa Wielkiego w ok. 538 r. p.n.e. (Ezdr.1:1-11). Po podbiciu całego Babilonu, zezwolił on Żydom na powrót do swojej ojczyzny oraz nakazał odbudowę świątyni, na którą przekazał fundusze i materiały. W taki sposób zakończył się okres siedemdziesięciu lat niewoli babilońskiej, zgodnie z Boską zapowiedzią przekazaną przez proroka Jeremiasza: “Bo tak mówi Pan: Gdy upłynie dla Babilonu siedemdziesiąt lat, nawiedzę was i spełnię na was swoją obietnicę, że sprowadzę was z powrotem na to miejsce” (Jer.29:10).

Dalszy losy historii Izraela to zmiany okupanta. Panowanie Aleksandra Macedońskiego i w końcu okres panowania Rzymu. I pojawienie się zapowiadanego w proroctwach Jezusa. „Proroka jak ja jestem wzbudzi Ci Pan” (5Moj.18:15), „Ale ty Betlejemie najmniejszy z okręgów judzkich z ciebie mi wyjdzie ten, który będzie władcą Izraela” (Mich.5:1). Izraelici dobrze znali pisma i z wytęsknieniem oczekiwali przyjścia ich wybawiciela. Wraz z przyjściem Jezusa, nie uwierzyli w niego, oczekiwali innego wysoko postawionego króla. Pan Jezus w pierwszej kolejności przyszedł do swoich braci „Do swojej własności przyszedł, ale swoi go nie przyjęli” (Jan.1:11). Oczekiwania z przyjściem wykupienia były tak wielkie, że po śmierci Jezusa przyszły znowu zwątpienia. „A myśmy się spodziewali, że On odkupi Izraela, lecz po tym wszystkim dziś trzeci dzień jak się to stało” (Łuk.24:21). Wraz ze śmiercią Jezusa nastąpiło odrzucenie Żydów, a łaska przeszła do pogan. Rozpoczął się czas niełaski dla Izraela.

DWÓJNASÓB KARANIA IZRAELA

„Mówcie do serca Jeruzalemu: ogłaszajcie mu, że się dopełnił czas postanowiony jego, że jest odpuszczona nieprawość jego, i że wziął z ręki Pańskiej w dwójnasób za wszystkie grzechy jego” (Izaj.40:2).

Słowo dwójnasób pochodzi z hebrajskiego słowa “mishneh” i oznacza “dwukrotnie”. Oznacza to, że okres dwójnasobu to dwa równe okresy co do czasu, który dzieli nam okresy na czas łaski i czas niełaski dla Izraela. Jak już wcześniej zostało wspomniane punktem zwrotnym tych okresów jest śmierć Pana Jezusa o czym dowiadujemy się z fragmentu Zach.9:9-12. Fragment informuje nas, że Pan Jezus przyszedł do Izraela (w.9), ale swoi go nie przyjęli, co wiązało się ze śmiercią na krzyżu (w.11) i nastąpiła zmiana okresu na czas niełaski (w12). Wcześniej do śmierci Pana Jezusa trwał czas łaski Izraela. Za początek tego okresu przyjmuje się moment, w którym Jakub błogosławi swoim synom. Od tego punktu Izrael liczy się jako naród (Ps.105:10). Wyliczenia historyków podają, że okres od śmierci Jakuba do śmierci Jezusa wynosił 1845 lat. Przez tan czas zauważamy Boże kierownictwo nad Izraelem, od wyjścia z Egiptu, przez wszystkie niewole, aż do posłania Swojego Syna na świat. Żydzi nie przyjęli go i rozpoczął się czas niełaski trwający 1845lat. Historia pokazuje, że problemy Izraela zaczęły się niedługo po śmierci Jezusa. I już w 70 r.n.e nastąpiło zburzenie świątyni, a Izrael przestał istnieć jako naród i jako królestwo, lecz nie na zawsze. Bóg w swoim wspaniałym planie przewidział powrót Izraela do swojej ojczyzny. Tak jak Jezus przy pierwszym przyjściu przyszedł do Izraela, tak też przy drugim przyjściu jedną z misji jest wybawienie Izraela (Dan.12:1). Szczególnym proroctwem o przywróceniu Izraela jest 37 rozdział księgi Ezechiela mówiący o dolinie suchych kości. I obliczając 1845 lat czasu niełaski od śmierci Jezusa dochodzimy do roku 1878.

Ale o tym za tydzień.